1/17/2019

1/17/2019

Katarzyna Berenika Miszczuk "Druga szansa"

Katarzyna Berenika Miszczuk "Druga szansa"
"Druga szansa" Katarzyny Beterniki Miszczuk to dosłownie druga szansa dla mojego czytelniczego romansu z tą autorką. Po niezbyt udanych dwóch tomach "Wilka", postanowiłam zmierzyć się jeszcze raz jej piórem, licząc na to, że jakość będzie dodatnio korelować z wiekiem pisarki. 

Druga szansa to przerażający ośrodek, w którym pewnego dnia budzi się Julia. Dziewczyna nie pamięta zupełnie nic - nie potrafi rozpoznać nawet własnej twarzy. Trafiła tutaj po wypadku, w którym zginęła jej rodzina, a lekarze nie chcą powiedzieć jej, co tak naprawdę wydarzyło się tamtego feralnego dnia. Personel medyczny stwarza pozory normalności, ale fałszywy uśmiech to tylko maska. Nie da się ukryć, że w szpitalu dzieje się coś niedobrego, a groźby śmierci od jednej z pacjentek tylko utrzymują Julię w tym przekonaniu. 

Bardzo lubię książki, które nawiązują do problemów psychicznych - szpital psychiatryczny, terapeuta, uzależnienia, próby samobójcze, choroby psychiczne. Ot, może małe zboczenie studentki psychologii. Niemniej, szlag mnie trafia, kiedy takie powieści są pisane przez osoby, które nie mają bladego pojęcia o pracy psychologa i psychoterapeuty.

"Druga szansa" bazuje na stereotypach - w szpitalu musi być źle, psycholog sam ma problemy psychiczne i próbuje pomóc, chociaż bardziej szkodzi. Dlaczego książka dla młodzieży zniechęca młodych ludzi do korzystania z pomocy psychologa? Dobrze, rozumiem, to tylko na potrzeby książki... Niemniej, warto na sam koniec dodać kilka słów o tym, gdzie można zgłosić się po fachową pomoc. 

Najbardziej jednak zabawne jest to, w książce brak jest rozróżnienia psychologa, psychoterapeuty i psychiatry. To naprawdę trzy różne osoby i mają zupełnie inne zadania w swojej pracy. Terapeutka tutaj jest odwróceniem tego, im terapeutka jest w rzeczywistości. Wymyślone są również nieistniejące jednostki chorobowe, a kwestia leków jest po prostu żenująca - bohaterowie w swoich rozważaniach na ten temat są nielogiczni. 

Brak logiki w ogóle przewija się w całej książce. Bohaterowie przeczą sami sobie, zdania wykluczają się wzajemnie, nie mówiąc już o wydarzeniach. I nie, to nie jest absurd artystyczny - to po prostu brak dokładnie przemyślanego planu akcji. Dodać do tego banalny styl, który uniemożliwia stworzenie głębokich postaci, a mamy już prawdziwe katusze dla czytelnika. 

Rozgardiasz ma jednak swoje plusy - wprowadza dodatkowe uczucie lęku. Niepokój jest w tej książce bardzo wyraźny, co należy pochwalić, bo dzięki temu książka ma klimat, jaki powinna mieć, wnioskując po pięknej okładce. Największy plus przyznaję jednak za zakończenie - czytelnik nie wie, co tak naprawdę się wydarzyło. 

"Druga szansa" okazała się szansą zmarnowaną. Zdecydowanie nie polecam tej książki, a szczególnie odradzam ją ludziom młodym lub/i mającym problemy natury psychicznej. 

Wydawnictwo: Uroboros
Data wydania: 6.11.2013 (22.08.2018)
Liczba stron: 330
Przeczytane: 16.09.2018
Ocena: 2/10


1/11/2019

1/11/2019

Trzy nieznane, dobre, ukochane serie fantasy

Trzy nieznane, dobre, ukochane serie fantasy
Uwielbiam niszowe lektury. Mam wrażenie, że obecnie promuje się książki, na których można dobrze zarobić, a wcale dobre nie są. Oczywiście, nie wszystkie, ale coraz rzadziej w topowych pozycjach jestem w stanie znaleźć coś dobrego, nie mówiąc już o czymś, co celowałoby w mój gust. Kiedy już z trudem uda znaleźć mi się coś interesującego, zaczynam mieć problem z kupieniem tej książki lub kolejnych części serii. Dlaczego? Dlatego, że tego tytułu nie reklamowano na prawo i lewo, podczas gdy inne książki tak. Mam wrażenie, że poziom tych reklamowanych drastycznie spada z miesiąca na miesiąc... Więc jeśli lubisz coś nieszablonowego. co nie bazuje na schematach, jesteś w dobrym miejscu. Poniżej znajdziesz listę moich 3 ulubionych serii z pogranicza fantastyki, które mogę śmiało polecać, a których próżno szukać w takich zestawieniach. 

Seria numer 3 - Bobby Dolar - Tad Williams

Ileż to na rynku wydawniczym jest książek o aniołach. Mam wrażenie, że ogrom, a wszystkie są podobne. Aniołki, sielsko, bajecznie, niebiańsko... No, czasami trafi się jakiś zły, upadły anioł. Ale i tak wszystko jest mdłe. Tymczasem wśród książek jest Bobby Dolar. Anioł-adwokat, który z przedstawicielami piekła licytuje się o dusze zmarłych. Oprócz tego jest sarkastycznym gnojkiem, miłośnikiem alkoholu, wyrazistych aut, pięknych kobiet i bluesa, a dodatkowo ma dziwną zdolność ładowania się w kłopoty. Dodajmy do tego ciekawą wizję piekła i nieba, a także krnąbrność i brak bezmyślnej wiary naszego aniołka, a wychodzi nam świetna powieść akcji. Dużo tutaj pif-pafów, dziwnej broni, opancerzonych samochodów i... gorącego romansu z piekła rodem. Uwaga! Jest bardzo zabawnie i książkę trzeba brać z przymrużeniem oka. To świetny materiał na serial lub grę. Mój męski charakter polubił tę serię, a to, że mój chłopak przymierza się do ponownego jej przeczytania, potwierdza, że to zabawna, lekka opowieść dla mężczyzn. Nadgorliwym katolikom raczej się nie spodoba. 
Tom pierwszy: "Brudne ulice nieba". Póki co ukazały się 3 tomy i nic nie wiem, o kolejnych. Raz na jakiś czas zerkam na stronę autora i wyczytałam gdzieś, że podobno pojawią się jeszcze dwie niezależne książki z tej serii. Poczekamy, zobaczymy. 


Seria numer 2 - Zapadlisko - Kim Harrison

Wiecie, że nienawidziłam soku pomarańczowego? A potem dostałam od cioci książkę "Przynieście mi głowę wiedźmy" i zmieniłam zdanie, gdy poznałam Ivy - wampirzycę, która bardzo przypominała mnie. Ale do dzisiaj nie wiem, kogo bardziej przypominam - Ivy czy Rachel? Bo to czarownica Rachel gra w książce główną rolę. Co tutaj mamy? Ano, mutacje genetyczne, magię różnego rodzaju, demony, wampiry, (wilko)łaki, pixy i inne takie. Mam wrażenie, że każdy gatunek jest zupełnie inaczej pokazany i nie jest to wszystko takie proste - chociażby kwestia ugryzienia i tyle. Miastem rządzi wpływowy wampir oraz bogaty gość, który na lewo handluje nielegalnie Siarką, a nad wszystkim stoją dwa organy ścigania - FBI i ISB. Nasze bohaterki wspólnie z piętnastocentymetrowym pixy zakładają firm, mieszkają w kościele i wiodą życie pełne niespodzianek. Nic dziwnego, skoro Rachel kocha adrenalinę. Książka nie jest prosta i dużo się dzieje, ale tak inny, a zarazem bardzo podobny świat do naszego kusi. Balansowanie na granicy śmierci, niebanalne spojrzenie na Cincinnati, rewelacyjna muzyka oraz zabawne dialogi w najmniej oczekiwanych momentach stawiają tę serię w kręgu moich ukochanych. Przestrzegam - miejscami ciężko czyta się pierwsze dwa tomy, potem robi się lżej. I dzieje się dużo od pierwszych stron, Kim Harrison nie daje czytelnikowi czasu na rozgrzewkę. Bach, już na pierwszej stronie jest niezła akcja. 
Tom pierwszy "Przynieście mi głowę wiedźmy". W Polsce dostępnych jest zaledwie 5 tomów, co przyszło z wielkim bólem i ogromnymi przerwami między kolejnymi częściami. Autorka wydała już 13 tomów z tej serii.


Seria numer 1 - Kroniki wampirów - Anne Rice

Tęsknicie za wampirami z kłami? Warto cofnąć się kilka lat wstecz i sięgnąć po Kroniki wampirów. Pomijając "Draculę", to wampirzy klasyk. Wampiry są niebezpieczne, długowieczne, refleksyjne, drapieżne. No, prawie wszystkie. O ile poprzednie propozycje bazowały na akcji, ta seria to coś, co wymaga od czytelnika skupienia, zrozumienia i przemyślenia. Patrząc na to, że autorka zasiadła do pisania w przypływie buntu wobec religii, książki są poważne. Owszem, Lestat rzuca takimi testami, że często tarzam się po podłodze ze śmiechu, ale generalnie książka porusza ważne tematy - nie tylko religii. Ah, a te wątki historyczne, które są opowiadane jak historyjki z dobrej imprezy lub bajeczki do poduszki. Zaznaczę również, że o ile "Wywiad z wampirem" jest ciężki, a przez trudne słownictwo i liczne zapożyczenia z francuskiego trudno mi było przeczytać więcej niż 50 stron, to już od drugiego tomu zaczyna się zabawa. Jeśli odpuścicie pierwszą część i zamiast niej sięgniecie po film o tym samym tytule, nie stracicie zbyt wiele (nie wierzę, że to piszę!). Mój ukochany bohater literacki pokazuje charakterek i ząbki, przejmując narrację, żeby zaprezentować swoje barwne życie szlachcica, aktora, wampirzego zawadiaki, gwiazdy rocka i księcia. Klasa, niebanalne refleksje i dużo ironicznego śmiechu w jednym. Pokusą do przeczytania może być powoli, powoli szykujący się serial.
Tom pierwszy: "Wywiad z wampirem". Podobno niektóre tomy można czytać bez kolejności, ale nie zrozumie się jeszcze głębszego sensu (pomijając pierwszy tom, on nie ma zbyt wiele sensu - według mnie). Na polskim rynku wydano 11 tomów, a ich dostępność woła o pomstę do nieba.


A Wy macie swoje ukochane serie, o których się nie mówi? Lub znacie godne polecenia książki, które nie są zbyt popularne? Koniecznie dajcie znać w komentarzach!


1/09/2019

1/09/2019

Maggie Stiefvater "Wyścig śmierci"

Maggie Stiefvater "Wyścig śmierci"
Tego jestem pewien. Na grzbiecie konia znacznie łatwiej być pewnym. 

Maggie Stiefvater pokochałam, kiedy byłam nastolatką i dopiero co wydano książkę "Drżenie". Zakochałam się od razu w sposobie pisania i myślenia autorki - jej niebanalne interpretowanie znanych wszystkim opowieści wywarło na mnie olbrzymie wrażenie. Kiedy kilka lat później chwyciłam po inną serię spod jej pióra, wciąż byłam zachwycona jej pomysłami, choć dostrzegałam niedociągnięcia jej stylu pisarskiego. Po kilku latach znów postanowiłam spróbować i w końcu nie mogło na mojej półce zabraknąć "Wyścigu śmierci".

Gdyby ludzie umieli patrzeć, wszyscy by wiedzieli. 

Co roku w listopadzie na klifach Skarmouth odbywają się wyścigi koni, lecz nie jest to typowe wydarzenie jeździeckie. Uczestnicy nie walczą jedynie o wygraną, ale przede wszystkim o przetrwanie. Mieszkańcy pobliskiego miasteczka drżą z niepokoju, kiedy piasek pokrywa się czerwienią, a w morzu pieni się krew jeźdźców. Tym razem na linii startu jak zwykle pojawia się niezwyciężony, choć młody Sean Kendrick. Nikt nie spodziewa się zobaczyć tam Puck Connolly - pierwszej przedstawicielki płci pięknej, która zdecydowała się przyłączyć do wyścigu.

Nie wszystkim jest dane czynić cuda własnymi rękami. Gdyby tak było, balibyśmy się czegokolwiek dotknąć.

Książka bazuje na celtyckim micie o koniach uisce, co od razu mnie urzekło. Uwielbiam celtyckie klimaty, a po "Lamencie" wiedziałam już, że Maggie Stiefvater potrafi z tą mitologią zdziałać cuda. Jak zwykle do tematu podeszła w sposób indywidualny, przedstawiając czytelnikowi własną interpretację mitu. Zabieg ten dodaje powieści jeszcze więcej oryginalności, jakby konie uisce same w sobie nie były mało znane. Na plus zasługuje już sam pomysł na książkę o tych zwierzętach, nie mówiąc nawet o zestawieniu ich z magią. 

Łatwo jest sprawić, żeby mężczyźni cię kochali. Wystarczy być górą, na która muszą się wspiąć, albo wierszem, który próbują zrozumieć. Czymś, dzięki czemu czują się silniejsi albo mądrzy. 

Powieść jest niezwykle plastyczna, a dzięki stylowi autorki czuć klimat wyspy nawet kilka tygodniu po skończeniu lektury. Książkę czyta się bardzo szybko - mam wrażenie, że w takt stukotu końskich kopyt. W każdym słowie wybrzmiewają uczucia, a akcja cały czas trzyma w napięciu. Adrenalina towarzyszy czytelnikowi na długo przed wyścigiem, a oprócz tego pojawia się cała gama innych emocji. Poczucie niesprawiedliwości, zdrada, braterstwo, gorzkie łzy, nienawiść i miłość... To wszystko zamknięte zostało w niecałych 500 stronach tekstu oraz przedstawione z dwóch punktów widzenia poprzez podział narracji. 

Mogę powtórzyć jeszcze parę razy, że mi przykro, tylko, że nie wiem, co to zmieni. 

Nawet jeśli finał jest odrobinę do przewidzenia, to bohaterom absolutnie nic nie można zarzucić. Nie ma tutaj dwóch sposobów konstrukcji postaci, które pojawiają się w wielu tytułach dla młodzieży. Po pierwsze, jakaś negatywna postać nagle nie staje się dobra i święta. Po drugie, nie ma bezwzględnego, sztucznego podziału bohaterów na tych złych do szpiku kości i tych z aureolą nad głową. Moją uwagę poskromił głównie Sean, który oczarował mnie swoim podejściem do zwierząt, ale sporo możemy nauczyć się także z historii Puck, której życie wywraca się do góry nogami niejednokrotnie. 

Cieszę się z tego uśmiechu, bo tata powiedział kiedyś, że powinno się być wdzięcznym za dary, które są szczególnie rzadkie.

Mało jest książek, nad którymi płaczę. Uczucie muszę przyznać, że "Wyścig śmierci" wycisnął ze mnie kilka łez. Konie uisce oraz losy głównych bohaterów poruszyły moje serce, a przepiękne zakończenie powaliło mnie na łopatki - ostatnią scenę wciąż mam przed oczami, wymalowaną przez  wielobarwne słowa autorki. I choć może nie każdy zwraca na to uwagę, to mnie rozczuliły jeszcze podziękowania, które stanowią idealne zwieńczenie tej przygody czytelniczej. 

Mam wrażenie, że moje serce jest pełne wszystkich początków i końców, a zarazem puste.

Wydawnictwo: Wilga
Data wydania: 03.10.2012
Liczba stron: 496
Przeczytane: 27.10.2018
Ocena: 9/10

1/05/2019

1/05/2019

Anne Rice "Opowieść o złodzieju ciał"

Anne Rice "Opowieść o złodzieju ciał"
- Kłopot z tobą polega na tym, że za bardzo przywykłeś do bycia śmiertelnikiem, ponieważ już tak długo nim jesteś. 
- Przywykłem do tego, zanim skończyłem dwa latka - odparł oschle. 
- Nie wierzę ci. Od stuleci z zaciekawieniem obserwuję dwuletnich śmiertelników. Są żałości. Biegają w tę i z powrotem, stale się przewracają i niemal bez przerwy krzyczą. Nie znoszą tego, że są śmiertelnikami! Wiedzą już, że to jakaś wyjątkowo paskudna sztuczka.

Uwielbiam "Kroniki wampirów" Anny Rice. Uwielbiam? Kocham. Po "Wywiadzie z wampirem" byłam mocno rozczarowana, ale kolejne tomy, czyli "Wampira Lestata" i "Królową potępionych" pokochałam od razu. Upolowanie kolejnej części było dla mnie oznaką, że ukończyłam kolejny rok studiów, a wakacje upływały mi z Lestatem. Rok temu było inaczej, ale tym razem nie odpuściłam. Jakimś cudem udało mi się znaleźć "Opowieść o złodzieju ciał" na aukcji internetowej, a potem ponownie przepadłam.

Co robiłem? O czym myślałem? Że ten stary banał to prawda: świat należy do mnie.

Znudzony wampirzym życiem Lestat niespodziewanie dostaje kuszącą i niezwykle niebezpieczną propozycję. Brzmi ona tak absurdalnie, tak nieprawdopodobnie, że wszyscy wokół nie mogą uwierzyć, jakoby to było prawdziwe i mogło się udać. Na drodze wampira staje bowiem złodziej ciał, nęcąc możliwością zamiany na ludzkie, piękne, młode ciało - ciało, które odczuwa to, za czym Lestat tęskni. Jednak jaka jest stawka tej gry?

Jestem sobą i nie jestem zarazem, to napływa falami. 

Po drugim i trzecim tomie serii nie sądziłam, że kolejny może okazać się tak samo dobry lub nawet lepszy. "Opowieść o złodzieju ciał" na pewno znacznie różni się od poprzednich części, ale jakością nawet odrobinę od nich nie odstaje. Poprzedniczki również budziły w czytelniku refleksje, jednak dotyczyły one filozoficznych aspektów wiary, śmierci, życia, sztuki, religii. Tutaj dotykamy tych zagadnień praktycznie - to nie tylko piękne hasła, ale też problemy natury codziennej. Właśnie dlatego książka ląduje na półce jako jedna z moich ulubionych. 

Bywa, że zapis stanowi cel sam w sobie.

Oczywiście, spora w tym zasługa Lestata. O tak, uwielbiam to, jak nasze charaktery współgrają. Czasami mam wrażenie, że nasze myśli są niemal te same, a mózgi zaprowadzają nas do tych samych wniosków. Dawno nie czytałam książki, dając się wciągnąć w taką symbiozę z bohaterem. Dla mnie to jedna z najlepiej wykreowanych postaci literackich i nie sądzę, żeby cokolwiek mogło to zmienić.

- Lepiej władać w piekle - rzuciła niepewnie - niż służyć w niebie?

Chociaż muszę przyznać, że inni bohaterowie też, oczywiście, robią wrażenie. Zapamiętałam je jako figury z poprzednich tomów, a w tym ożywają. Nie są tylko suchym imieniem z historią, ale dostają szansę, żeby historię tworzyć wspólnie z czytelnikiem. Louis okazał się być bardziej dynamiczny, co mnie niezwykle zaskoczyło. Niemniej, największym zaskoczeniem był tak mocno rozbudowany wątek Davida - śmiertelnego przyjaciela Lestata. Nikt ani nic nie wywołało we mnie tak sporych rozważań nad moim własnym życiem oraz własną przyszłością. Dziękuję autorce więc nie tylko za Leststa, ale również za Davida.

Użalanie się nad sobą to strata czasu, podobnie jak odczuwanie strachu.

Jeśli ktokolwiek zastanawiał się, czy książka o wampirach może nieść jakieś treści oraz być ponadczasową, uniwersalną pozycją, powinien sięgnąć właśnie po "Opowieść o złodzieju ciał" - tym bardziej, że można ją czytać bez konieczności sięgania po wcześniejsze części (przekonuje nas do tego nawet sam Lestat). Niemniej, prawdziwą głębię obrazu, uczuć, refleksji daje znajomość "Wywiadu z wampirem", "Wampira Lestata" oraz "Królowej potępionych". Bez tego ta książka jest po prostu świetnie napisaną, ciekawą historią, może z jakimś przekazem. Zachęcam jednak do zapoznania się z nią po lekturę wcześniejszych tomów.

Religia jest dość prymitywna w swoich nielogicznych wnioskach.

Nigdy nie znajdę odpowiednich słów, żeby zachęcić kogoś do przeczytania tej książki. Moje próby będą daremne. Tak więc zamknę się w następujących słowach: polecam tę pozycję każdemu.

Ojcze mój, który jesteś w piekle, Lestat imię twoje.

Wydawnictwo: Rebis
Data wydania: 2007
Liczba stron: 516
Przeczytane: 26.08.2018
Ocena: 10/10

Copyright © Satukirja , Blogger