12/31/2017

12/31/2017

Podsumowanie grudnia

Podsumowanie grudnia
Grudzień okazał się dla mnie dość zaskakujący, jeśli chodzi o czytanie - wydawało mi się, że w tym miesiącu nie przeczytałam w zasadzie nic, a jednak na koncie pojawiło się 5 książek (2 podręczniki na uczelnię i 3 czytajki), które oznaczają 2535 stron. 

Sporo czasu siedziałam przy podręcznikach na studia, czyli "Statystyczny drogowskaz. Tom 2" i "Statystyczny drogowskaz. Tom 3", więc nie tylko je przeczytałam, ale też analizowałam każde zdanie, aby zapamiętać najważniejsze informacje. Oprócz tego ogrom artykułów naukowych, czyli coś, co wszyscy kochają.

Z czytajek lektury na ten miesiąc nie okazały się dużo lżejsze. Grudzień rozpoczęłam od odłożenia na półkę reportażu "Człowiek w przystępnej cenie", a później przez długi czas nie miałam możliwości sięgnięcia po jakąkolwiek książkę. Dopiero kilka dni temu los się pod tym względem nieznacznie do mnie uśmiechnął i przeczytałam "Tragedie i kroniki" Szekspira, czyli opasłe tomiszcze w przekładzie Stanisława Barańczaka. Niespodziewanie pod koniec roku udało mi się dokończyć drugi reportaż, tym razem "Foucault w Warszawie". Recenzji wspomnianych trzech książek na blogu jeszcze nie ma, ale napisałam już kilka słów o jednej. 

W tym miesiącu trochę się tutaj zadziało, bo opublikowałam 6 postów, co oznacza, że wracam do formy. Miesiąc zaczęłam od relacji z koncertu HIM w Stodole, a dziś zespół gra swój ostatni koncert w karierze, kończąc żywot zespołu w miejscu jego narodzin, czyli w Helsinkach. Dopiero później pojawiło się podsumowanie listopada, a w okresie świątecznym powstał wpis o książkowym prezencie dla książkoholika. Nie zabrakło, oczywiście, recenzji: "Niedokończony eliksir nieśmiertelności""Polak sprzeda zmysły" i "Ostatnia aria Mozarta".

A jak prezentował się Wasz grudzień? Świąteczny okres był dla Was rodzinny czy zaczytany?



12/29/2017

12/29/2017

Katarzyna Majgier "Niedokończony eliksir nieśmiertelności"

Katarzyna Majgier "Niedokończony eliksir nieśmiertelności"
Czasem ludzie biorą sobie psa, żeby wiernie im służył.
Czasem biorą kota, żeby wiernie służyć kotu.
Niektórzy ludzie bardzo przywiązują się do swoich kotów. Koty też. Też przywiązują się do samych siebie.

Po "Niedokończony eliksir nieśmiertelności" sięgnąłem z ciekawością i ogromną przyjemnością. Zazwyczaj nie czytam zbyt chętnie książek rodzimych autorów, ale tego tytułu nie mogło zabraknąć na mojej półce. Horror dla dzieci? Brzmi idealnie dla mnie. Tym bardziej, że wiele osób mówiło, że przypominam im jedną z bohaterek - Serafinę.

Jej świat był uporządkowany jak półka, na której wszystko, także każdy człowiek, ma swoje miejsce i nie wolno mu go zmieniać.

Książka miała być mądra, zabawna, klimatyczna i wciągająca - opowieść z przesłaniem, że z biegiem lat świat się wcale nie zmienia, a za to człowiek zawsze może zmienić swoje życie. Opis wskazywał na przeniesienie się w czasie o 200 lat wstecz. W takich okolicznościach czasowych czytelnik miał spotkać jeźdźca, który szukał schronienia w domu stojącym przy drodze za miastem i wyglądającym jak starszy pan w kapeluszu. Jednak jeźdźca tam żołnierze, ale zanim wyprowadzili tajemniczego gościa, wręczył on dziecku buteleczkę z magicznym eliksirem, który wymagał jeszcze dokończenia. Dziecko jednak wypiło zawartość flakonu i... znikło.

Zakochałem się i to mnie uratowało. Miłość czyni cuda. Naprawdę, nie tylko w poematach.

Dawno nie spotkałam się z książką, podczas lektury której zastanawiałabym się, do kogo w ogóle jest ona kierowana. Rwałam sobie włosy z głowy i zastanawiałam się, komu mogłabym ją przeczytać. Trzyletniemu dziecku? Nie. Sześcioletniemu? Nie. Dziesięcioletniemu? Też nie. A czy dorosły mógłby wynieść coś z tej książki? Na pewno bym mu jej nie poleciła, ale ślepemu człowiekowi (naprawdę beznadziejny przypadek) bym ją wcisnęła, choć kazała od razu nie przejmować się trzema sprawami - nieścisłościami, sprzecznościami i naiwnością.

Damą się jest lub nie, bez względu na to, co się robi.

Wspomniane kwestie można w zasadzie podpiąć pod jedno, czyli pod naiwność. To właśnie ona sprawia, że trudno mi dopasować książkę do odpowiedniej grupy wiekowej. Czytając tę pozycję, przed oczyma miałam znajome mi dzieci i żadnemu z nich nie przeczytałabym "Niedokończonego eliksiru nieśmiertelności". Trzyletnie dziecko jest zbyt mądre, aby dało się nabrać na dziecinne niedomówienia i sprzeczności (moja kuzynka z pewnością zadawałaby pytania ich dotyczące i stwierdziła, jak to dziecko, że książka jest "głupia"). Jednocześnie jest na tę książkę za małe - kilka fragmentów nie tylko stylem, ale także tematyką przekraczało możliwości takiego dziecka. Starsze, bardzo świadomie i dojrzale podeszłoby do tematów, rozumiejąc je już, jednak forma byłaby zdziecinniała. Trochę tak, jakby się chciało z małym dzieckiem porozmawiać o ważnych sprawach, ale tego zupełnie nie potrafiło.

Sztuka pomaga odkrywać piękno świata.

Mam wrażenie, że autorka sama nie wiedziała, do kogo kieruję tę książkę. Podobno kategoria wiekowa to od 6 do 10 lat, ale wydaje mi się, że dzieci w tym wieku są już za duże na tak sporą infantylność i brak logiki, co pojawia się dość często. Niedopasowanie stylu do grupy odbiorów rzuca się w oczy - czasami jest to do bólu dziecinne, czasami do bólu poważne. Uwielbiam, kiedy z dziećmi rozmawia się o "sprawach dla dorosłych", bo po prostu powinno się to robić, ale umiejętnie. Niektóre z opisanych kwestii nie powinny w ogóle być kierowane do dzieci, a dla dorosłych, bo to ich problem, a nie problem najmłodszych - na przykład to, jak przedmiotowo traktują swoje pociechy, nierzadko o nich zapominając. To ważny problem, ale trzeba naświetlać go rodzicom, a nie sądzę, aby rodzice czytający dzieciom mieli ten problem, skoro znaleźli czas na taką formę spędzania czasu.

Dbanie o siebie samego i tak pochłaniało mu cały czas. Bycie kotem jest naprawdę absorbujące.

Uważam, że książka to kolejny zmarnowany potencjał. Pomysł był ciekawy, a początek niezwykle intrygujący. Później jednak wszystko się posypało - trochę tak, jakby autorka chciała zamknąć pod tym tytułem wszelaką tematykę i wszelakie motywy, które nijak się miały do punktu wyjścia. Dla mnie zdecydowanie za dużo wszystkiego, aby książka miała swój klimat i nastrój. Bajkowość, a nawet baśniowość pojawiły się na początku i zgasły wraz z przewertowaniem kilku stron. Historia sama w sobie przestała mieć znaczenie, a wartością książki stały się uniwersalne prawdy i mądrości - wszystkie, jakie tylko dało się upchnąć, co ostatecznie pozbawiło je wartości.

Kiedyś bał się dzieci, bo wiedział, że niektóre z nich potrafią być okrutne.

Na pochwałę zasługuje wydanie, a okładka jest zaledwie jego przedsmakiem. Czasami na uwagę bardziej zasługiwały przepiękne ilustracje niż tekst. Nie wspomnę już nawet o tytułowym eliksirze, który pojawia się przy numeracji stron - raz jest on otwarty, a raz zamknięty. Lubię taką dbałość o szczegóły wydania.

Wszystko lubili robić szybko, bo wiedzieli, że czas to pieniądz. A pieniądz cenili najwyżej ze wszystkiego.

Książki, niestety, polecić nie mogę, bo nie wiem, komu miałabym ją zarekomendować. Po raz pierwszy mam dylemat, który tego dotyczy. Patrząc z perspektywy dziecka, jakim byłam - nawet siedmiolatce, która uwielbia tematykę grozy i horroru, ta książka wydawałaby się infantylna i przerysowana.

Ale z czasem każda legenda, każda opowieść albo zostanie zapomniana, albo poprzekręcana. 
Albo przestanie mieć znaczenie... 

Przeczytane: 29.07.2017
Ocena: 2/10


12/26/2017

12/26/2017

Konrad Oprzędek "Polak sprzeda zmysły"

Konrad Oprzędek "Polak sprzeda zmysły"
Gdybym się dowiedział, kto to jest ta Polska, pojechałbym do niego i mocno przypierdolił. Może by mi w końcu ulżyło. 

Po książkach "Najlepsze buty na świecie" oraz "Polska odwraca oczy" zapałałam żywą miłością do reportaży na temat Polski. Jeśli chodzi o nasz kraj, zazwyczaj sięgam tylko po pozycje historyczne, ale wspomniane dwie lektury odmieniły mój stosunek do polskich pisarzy, a ściślej mówiąc - do reportażystów. Z chęcią sięgam po takowe pozycje polskich autorów, a ich tematyka może być wszelaka. 

Szczęście to jest chyba takie coś, co nigdy nie przychodzi. 

Wszelakość odnalazłam u Konrada Oprzędka w postaci "Polak sprzeda zmysły". Książa przykuła mój wzrok okładką, a okazja zakupienia własnego egzemplarza nadeszła na Targach Książki w Krakowie. Tytuł wymowny, mówiący wszystko i nic - ot, polski absurd. Dlatego też z ciekawością przewertowałam książeczkę (zaledwie 150 stron) i ze zdumieniem odkryłam, że tematyka nie jest tak poważna, jak w przypadku wspomnianych wcześniej tytułów. Ale czy mniej poważna znaczy mniej ważna? Zdecydowanie nie.

Teraz najbardziej nudzą się ludzie, którzy są zajęci od rana do wieczora. 

Autor porusza kwestie mniej lub bardziej dziwnych zachowań Polaków - bardziej lub mniej rzucające się w oczy, bardziej lub mniej powszechne. Chociaż dotyka, wydaje się, bardziej błahych spraw, to dzięki temu jest bliżej każdego Polaka. To reportaż, który dotyczy czegoś, z czym każdy z nas może spotkać się na co dzień - dziwności, które są w populacji na poziomie przeciętnego człowieka, ale nie zawsze widoczne na pierwszy rzut oka.

Szczęście można znaleźć tylko w internecie. Pod warunkiem, że nie jest się tam sobą. 

Jakie tematy zostały więc poruszone? To prawdziwy misz-masz. Szukanie ludzi w internecie, oferowanie usług zapłodnienia, nielegalna sprzedaż narządów, telefoniczny lek na nudę, odpłatna wysyłka noszonej bielizny, niewolnicza praca bez etatu, tworzenie innego siebie w sieci, kupowanie pigułek online, bicie dzieci, pozbywanie się religijnych artefaktów oraz rodzinnych pamiątek z obozu koncentracyjnego (ten reportaż zdecydowanie należy do moich ulubionych, nie tylko ze względu na tematykę i moją imienniczkę, ale też ze względu na jego przewrotność). Motywy są różnorodne, a na ich bazie tworzone są zaskakujące opowieści, które prowadzą do niespodziewanych konkluzji. Słowa bohaterów są poważne, nawet jeśli pierwsze zdania poszczególnych reportaży wydają się być śmieszne. Od absurdu do powagi lub odwrotnie. Jak to w Polsce.

Starzenie się to nie tylko zmarchy na czole, ale i myśli w stylu: "Jak to miało być fajnie, a jak jest słabo". 

Podchodząc do lektury, spodziewałam się gorszego stylu, chociaż na wieść o nagrodach byłam trochę zdziwiona (Kryształowe Pióro oraz dwie nominacje do Nagrody Newsweeka im. Teresy Torańskiej). Kilka razy czułam zgrzyt, ale to moje subiektywne odczucie. "Polak sprzeda zmysły" zasługuje na to, aby stać obok wspomnianych reportaży. Jakością stylu nie odbiega od tych dwóch pozycji, chociaż znacząco różni się tematyką. Kolejna mocna pozycja na naszym czytelniczym rynku.

Zmysły budzą ciekawość i przynoszą więcej pytań niż odpowiedzi. 

Pozornie nic nieznacząca codzienność wyrzuca z bohaterów refleksje, które wprawiają czytelnika w chwilę zadumy. Właśnie to w reportażach cenię - pisarz ma za zadanie tylko (aż) przedstawić sytuację innych ludzi bez oceniania ich, a jednocześnie dosadnością swoich słów wywołać w czytelniku paraliżujące emocje, które później przekształcają się w myśli i opinie. Konradowi Oprzędkowi wychodzi to bardzo dobrze, dlatego będę rozglądać się za kolejnym tytułem opatrzonym jego nazwiskiem.

Szczęście trwa zbyt krótko, aby zrobić mu dobre zdjęcie. 

Przeczytane: 21.11.2017
Ocena: 8/10


12/18/2017

12/18/2017

Prezent dla książkoholika - jaką książkę wybrać?

Prezent dla książkoholika - jaką książkę wybrać?
Kiedyś wydawało mi się, że wybór prezentu dla mnie jest banalnie prosty - wystarczy wejść do księgarni i wziąć pierwszą lepszą książkę fantasy. Nawet jeśli książka by mi się nie spodobała, to i tak byłabym zadowolona z prezentu. Niemniej, rodzina zawsze dostawała listę książek, które mam ochotę przeczytać, więc taka sytuacja nie miała miejsca. Inni nauczyli się zerkać na mój profil na Lubimyczytac.pl i od razu przechodzili do półki "chcę przeczytać". Jednak teraz - po wielu otrzymanych książkach i w fazie racjonalnego książkoholizmu - papierowe prezenty już mnie tak nie cieszą. Dlaczego? Otóż dlatego, że zazwyczaj nie ma w nich nic wyjątkowego. Ot, książka, kupiona 5 minut przed spotkaniem. Jak więc wybrać idealną książkę dla książkoholika? Taką, która będzie wyjątkowa? Nie pierwsza lepsza, ogólnie dostępna w księgarniach i szalenie popularna?

Celuj w klasykę i to nie dlatego, że zawsze się sprawdzi, bo tak nie jest. Patrząc na liczne blogi książkowe, jestem przerażona ich jakością - błędy interpunkcyjne i ortograficzne oraz brak podstawowej wiedzy o kulturze. Irytuję się też na widok zamieszczanych tam książek i martwi mnie to, że osoba, która ma kształtować opinię innych, czyta tylko badziewne rzeczy i wychwala je ponad niebiosa, nie znając dobrej literatury. Nie mam nic przeciwko lekkim książkom, sama takowe czytam, ale warto mieć w głowie chociażby podstawę. Moja polonistka z liceum powiedziała o pewnej książce, że każdy szanujący się i kulturalny człowiek powinien ją znać. Tak jest z klasyką - lubić jej nie trzeba, ale warto chociaż poznać, szczególnie w przypadku książkoholików. 

Ładne wydania to coś, co ucieszy każdego kolekcjonera. Wyszukaj ulubioną książkę osoby, której planujesz zrobić prezent, ale w zupełnie innym wydaniu - ładniejszym. Warto tutaj sięgnąć po niepolskie wydania, szczególnie, jeśli osoba ta nie miała okazji przeczytać utworu w oryginale. Po pierwsze, zazwyczaj są one po prostu ładniej wydane. Po drugie, dana osoba będzie mogła jeszcze raz zanurzyć się w lekturze, poznając ją od innej perspektywy językowej. Zawsze możesz też wybrać jakąś książkę i oprawić ją albo ręcznie, albo też zanieść ją komuś do oprawienia, chociażby w skórę. Nie brzmi cudownie? Między strony możesz włożyć jeszcze suszone płatki róż oraz ręcznie wykonaną zakładkę, a otrzymasz powalający efekt.

Upoluj perełki w antykwariacie lub na aukcji internetowej. Tak właśnie możesz zdobyć nie tyle piękne wydania, co wyjątkową książkę, o której dana osoba marzyła, a nigdy nie miała okazji jej zdobyć. Wbrew pozorom, takie książki dość łatwo upolować, zazwyczaj tylko się o tym zapomina, bo tytuł nie pojawia się już nigdzie - ani w księgarniach, ani na stronach wydawnictwa. Założę się, że każdy ma taką książkę, którą chciałby przeczytać, była wydana dawno temu i nie została wznowiona. Jeśli dany ktoś nie ma takiej (lub o tym nie wiesz), możesz wybrać zbiór starych baśni lub pięknie ilustrowaną klasykę. Radość będzie ogromna, marzenie spłonione, prezent niespodziewany, a Ty zostaniesz niezapomniany - na pewno będziesz wspominany, ilekroć ta osoba zerknie na półkę.

Innymi słowy, warto wybrać książkę, której książkoholik sam by sobie nie kupi, a którą chciałby przeczytać. Twoje zadanie wcale nie jest trudne, wymaga tylko czegoś więcej niż wejścia do pierwszej lepszej księgarni i zgarnięcia z półki modnego tytułu.

Czy ja mam jakieś swoje idealne prezenty? Owszem. Na pewno jest to "Kalevala", ale w wydaniu, jakie spotkałam kilka lat temu w bibliotece - dwujęzyczne. Na jednej stronie tekst po fińsku, po drugiej tekst po polsku. Taki prezent najprawdopodobniej zrobię sobie już niebawem, bo ostatnio owe wydanie często rzuca mi się w oczy. Kolejna do zdobycia w kolejce jest "Synnin Viemää", co może być odrobinę bardziej problematyczne - na pewno nie dostanę jej w Polsce, pozostaje mi zamówienie jej z Finlandii, ale książka wyszła w niewielkiej ilości egzemplarzy, więc... Do ścisłej trójki zaliczam też coś bardzo kontrowersyjnego, czyli "Mein Kampf". Wiem, że nie jestem w tym sama, szczególnie jeśli spojrzy się na ceny. Polskojęzyczne wydania mnie nie interesują, nie mówiąc już o tych nowych. Egzemplarz z tamtych lat z kurzem na stronach, to jest to. Niemniej, takich książek, które wywołałyby mój szczery uśmiech jest zdecydowanie więcej - fińskie lub rosyjskie bajki, stare książki o Finlandii i tak dalej, i tak dalej.

Jeśli więc nie wybierasz prezentu na sztukę, żeby był, włóż w to odrobinę więcej wysiłku i zdecydowanie więcej serca. Pomyśl, czym dana osoba się interesuje, zanim zaczniesz polować. Łatwo jest wybrać modny tytuł, który każdy chce przeczytać i każdemu się spodoba. Na pewno sprawicie tej osobie radość, ale za jakiś czas ona lub on nie będzie pamiętać, o czym ta książka była i od kogo ją dostała. Książkoholik ma tyle książek, że kolejny oklepany tytuł może nie zrobić na nim wrażenia. Co innego osoby, które nie czytają nałogowo. A jeśli naprawdę chcesz iść po najniższej linii oporu, chociaż zapakuj prezent ładnie i estetycznie, wcześniej między strony wkładając piękną zakładkę - może ręcznie wykonaną lub metalową.



12/11/2017

12/11/2017

Matt Rees "Ostatnia aria Mozarta"

Matt Rees "Ostatnia aria Mozarta"
- Wyborny występ, madame. Zawsze podziwiałem klasyczną symetrię w muzyce Wolfganga. 
- Powiedziałabym, że to tylko pozory - odparłam. - W każdym jego utworze obecne jest pewne napięcie. Słuchacz rozkoszuje się sposobem, w jaki Wolfgang je rozładowuje. 
Książę smakował wino w ustach. Mój sprzeciw był zbyt bezpośredni. 
- Nie tylko wyglądem przypomina pani brata. On także nie mógł puścić płazem niemądrej uwagi o muzyce. 
- Nie twierdzę, że była niemądra, tylko... 
- Niesłuszna. 

Wiecie jaki artysta sprzedał najwięcej płyt w 2016 roku? Nie, nie. Żaden Bieber czy inna Beyonce. To Mozart, który nie żyje od 200 lat. Dopiero pod koniec roku wydano box z wszystkimi dziełami kompozytora, a i tak w nieco ponad dwa miesiące wyprzedził swoich rywali - to tylko pokazuje, jak wielka siła drzemie w jego muzyce.

Śmierć zdawała się dla niego jedyną gwarancją bezpieczeństwa i odpoczynku. 

Kiedy po raz pierwszy ujrzałam okładkę książki "Ostatnia armia Mozarta", zachwyciłam się nią tak bardzo, że nie zwróciłam większej uwagi na tytuł. Dopiero kiedy w oczy rzuciło mi się nazwisko jednego z moich ulubionych artystów, zadecydowałam o zamówieniu własnego egzemplarza, chociaż opis fabuły wskazywał na powieść o charakterze kryminalnym lub detektywistycznym, a w czymś takim nie czuję się zbyt dobrze. Niemniej, Mozart to Mozart i książka niebawem była już u mnie.

Zrozumiałam, dlaczego Wolfgang postanowił się ożenić gdy zamieszkał w Wiedniu. Grał muzykę z mężczyznami, lecz tworzył ją dzięki kobietom. 

Książka stanowi wariację autora - Matta Reesa - na temat śmierci muzyka. W jego wersji wydarzeń do Wiednia przybywa Nannerl, siostra kompozytora, która decyduje się na własną rękę poprowadzić małe śledztwo i zebrać informacje na temat ostatnich miesięcy życia Mozarta. A informacji jest sporo, często sprzecznych. Jak więc oddzielić kłamstwo od prawdy? Tym bardziej, że ktoś wyraźnie nie chce, aby prawda wyszła na jaw.

Spojrzał na mnie, jakby dopiero teraz zauważył, że jestem kobietą i stąd brak mi rozumu. 

Najbardziej oszołomiła mnie kreacja Nannerl - jest ona tym bardziej uderzająca, że narracja została poprowadzona w pierwszej osobie, właśnie z perspektywy drugiego cudownego dziecka. Mam wrażenie, że autor idealnie odwzorował jej charakter, nie mówiąc już o wczuciu się w jej położenie w sytuacji po śmierci mistrza i odbiciu bohaterki w swojej wersji wydarzeń. Pomijając już kwestie charakteru Nannerl, autor świetnie poradził sobie z wczuciem się w kobiecą postać - choć mam wrażenie, że to trudne nie było ze względu na dość "męski" charakter bohaterki. Jej upór i spryt potrafią zadziwić. W ogóle motyw kobiety i jej postrzegania jest wyraźnie zaznaczony.

Mężczyźni niszczą kobiety. Nie doceniają naszych talentów. Ciemiężą nasze ciała i rujnują nasze zdrowie swoimi nocnymi umizgami i ciążami, w które nieustannie nas wpędzają. Ja uniknęłam tak nędznego losu. Dlatego mogłam poświęcić się karierze i odnosić sukcesy. Nigdy nie szukałam wsparcia mężczyzny, bo taka pomoc zawsze kosztuje, czasem nawet życie. Żaden mężczyzna nigdy też mnie przed niczym nie powstrzymał. 

Inną kwestią, która mnie zadziwiła, jest sam styl autora. Wielokrotnie sprawdzałam, czy autor na pewno jest mężczyzną, mając na uwadze samą Nannerl jako narratora, ale sam styl był mocno męski - konkretny i surowy, bardzo dosadny. Po prostu czuć męskie pióro, które sprawia, że książce bliżej do kryminału niż romansu. Prawdę mówiąc, nie rozumiem, dlaczego w niektórych miejscach pozycja ta klasyfikowana jest jako romans. Wątek miłosny jest tutaj tak nieważny i ukryty, że trudno go dostrzec - gdzieś tam jest, w tyle, niezbyt ważny. Na pierwszy plan wysuwa się intryga.

Nie znam się na szaradach. Jestem ślepa. Nie znoszę rzeczy, które utrudniają dostrzeżenie prawdy. 

No właśnie. Intryga. Wizji na temat śmierci artysty jest tak wiele, że trudno je zliczyć. W "Ostatniej arii Mozarta" autor przedstawia swój punkt widzenia, podparty dowodami, choć zaznacza, że jest to jedynie wariacja na ten temat - kilka faktów historycznych musiał zmienić, aby pasowało do fabuły. Niemniej, faktów i autentycznych postaci jest tutaj bardzo wiele. Jestem pełna podziwu, że Matt Rees potrafił ich tak zwinnie wpleść w swoją opowieść. Historia objawia się również w inny sposób - w magicznych opisach ówczesnego Wiednia. Uwielbiam, kiedy zwraca się uwagę na takie smaczne detale, jak chociażby architektura. Nie mówiąc oczywiście o muzyce - tutaj muzykę wręcz czuje się w słowach. Autor rozebrał kompozycje na nuty, aby ukazać geniusz Mozarta. Ale muzyka nie jest tutaj detalem, tylko głównym rytmem lektury.

Kobieta, która nie lęka się nocy ni śmierci, godna jest, by dostąpić wtajemniczenia. 

Jedynym słabym punktem jest prowadzenie akcji. Niejednokrotnie miałam wrażenie, że stoi ona w miejscu, choć niby się porusza. To było jak drepczenie w miejscu na mrozie. Niby porusza się nogami, niby śnieg skrzypi pod butami, ale stoi się w miejscu i marznie. To był jedyny powód, dlaczego tak dużo czasu zajęło mi przeczytanie "Ostatniej arii Mozarta" - czytałam kilkadziesiąt stron, na których działo się dość sporo ciekawych rzeczy, ale niezbyt istotnych i które wolno rozkręcały akcję.

Moja droga, oślepłam jako trzylatka. Przez chwilę było mi ciężko. Potem zrozumiałam. Dość się napatrzyłam na ten straszny świat, abym już zawsze miała jego obraz przed oczami. Gdy nie rozprasza mnie wzrok, widzę życie takim, jakim jest naprawdę. 

Ogółem jednak książka jest godna polecenia. Swoją muzycznością zachwyci nie tylko miłośników Mozarta, a opisami Wiednia fascynatów historii - to bardzo dobra lektura, zdecydowanie różniąca się od innych na tle współczesnego rynku wydawniczego.

Lęk winien być strażnikiem duszy, który skłania ją do mądrości. 

Przeczytane: 5.11.2017
Ocena: 7/10


12/04/2017

12/04/2017

Podsumowanie listopada

Podsumowanie listopada
Moikka!

Dzisiaj bez większego entuzjazmu. Z przykrością patrzę na ranking listopadowy i już martwię się podsumowaniem całego roku. W październiku szło mi idealnie, ale od połowy miesiąca moja chęć czytania malała. W listopadzie ani nie miałam ochoty, ani czasu, więc już w ogóle porzuciłam swoje lektury na jakiś czas. Nie wiem, jak to będzie w grudniu - egzaminy, egzaminy, egzaminy... 

W tym miesiącu mój czytelniczy licznik pokazuje zaledwie 3 książki, które łącznie liczyły 863 strony. Na samym początku miesiąca przeczytałam "Ostatnią arię Mozarta", która niby bardzo mi się podobała, ale jako tako bez fajerwerków. Łatwiej czytało mi się "Polak sprzeda zmysły", choć tematyka była zdecydowanie bardziej ciężka. Na koniec miesiąca, w zasadzie w dwa dni, przeczytałam "Margo", czyli książkę, którą w planach miałam od dawna. Recenzje wszystkich trzech pozycji niebawem pojawią się tutaj. 

Najważniejszym wydarzeniem miesiąca (jeśli nie roku) był, oczywiście, koncert HIM w Warszawie (trochę o nim tutaj). 

Na blogu oprócz relacji z koncertu pojawiły się 3 recenzje: "Ja, Ozzy. Autobiografia""Zamach na heroinę" i "27, czyli śmierć tworzy artystę". Obowiązkowo wrzuciłam podsumowanie października i w końcu udało mi się stworzyć obfity post o nowościach na stosie

A jak Wasze czytanie w listopadzie?


11/21/2017

11/21/2017

Ozzy Ozbourne, Chris Ayres "Ja, Ozzy. Autobiografia"

Ozzy Ozbourne, Chris Ayres "Ja, Ozzy. Autobiografia"
- Słyszałeś te ciężkie brzmienia na płycie Led Zeppelin?
Bez mrugnięcia okiem odpowiedział:
- My zagramy ciężej. 

Kiedyś sądziłam, że biografie to najnudniejsze książki na świecie. Fakty z życia danej osoby, zarysowane drzewo genealogiczne, ukończone szkoły, sukcesy w pracy i mnóstwo, mnóstwo dat. Kiedy pomyślałam o przeczytaniu biografii jakiegoś swojego ulubionego zespołu, także przechodziły mnie ciarki. Wyobrażałam już sobie, jak w tak nudny sposób opisywane są każde albumy, rok po roku, co uczyniłoby z muzyki suchy fakt. Tak, kiedyś tak sądziłam. A później chwyciłam za książkę "Ja, Ozzy. Autobiografia".

Rodzice widzieli mnie w telewizji, o czym dowiedziałem się od braci kilka dni później. Nawet jeśli byli ze mnie dumni, nie powiedzieli tego. Łudzę się jednak, że byli. 

Ozzy Osbourne znany jest wszystkim, nie trzeba go przedstawiać. Słynny rockman i wieloletni członek jednego z najważniejszych zespołów w historii muzyki - Black Sabbath - zapisał się w pamięci ludzi nie tylko talentem wokalnym, ale również, jeśli nie przede wszystkim, swoim skandalicznym zachowaniem. Mówili, że Ozzy nie napisze tej książki, a jednak - oto jest. Być może przewidywano, że muzyk będzie miał problemy ze zebraniem wspomnień (alkohol, narkotyki i szaleńcze tempo życia robią swoje), ale coś tam udało mu się wyciągnąć z pamięci.

Czasem tak jest lepiej, gdy znajomość ma trwać jedną noc. 

Patrząc na życie Ozzy'ego można się spodziewać, że książka będzie, delikatnie mówiąc, dość ciekawa i serwująca specyficzne opowieści. Faktycznie, lektura jest pełna humoru i wyraźnie przedstawia barwne wydarzenia z życia muzyka, a napisana została tak lekkim piórem, że czyta się ją w mgnieniu oka, mając przed oczyma opisywane sytuacje.

Osobiście najbardziej bałem się tego, że się rozminiemy z oczekiwaniami fanów. Wiedziałem, że nie możemy w nieskończoność klepać "Iron Manów", że potrzebujemy nowych wyzwań. Ale też nie mogliśmy do każdego kawałka dodawać instrumentów dętych i grać jakiegoś debilnego abstrakcyjnego jazzu. Zespół nazywał się Black Sabbath i póki tak było, musieliśmy grać ciężko, żeby ludzie nas brali na poważnie. 

Oprócz śmiechu książka dostarcza też... refleksji. Mamy okazję poznać Ozzy'ego z innej strony niż tylko muzyka. Pojawia się całe mnóstwo prywatnych wątków, głównie ze strefy rodzinnej, co dla fanów nie będzie dużym zaskoczeniem, a jednak dostarczy mnóstwo ciekawych informacji. Ozzy pokazuje się nam też z drugiej perspektywy - nie tylko szaleńczej wersji muzyka zespołu metalowego, ale także w wersji osoby, która swoje w życiu przeszła i może coś na ten temat powiedzieć. Książka dedykowana jest fanom, ale już na pierwszej stronie wspominany jest Randy Rhoad. Jak wiadomo, Ozzy bardzo przeżył (przeżywa) jego śmierć i to właśnie fragmenty poświęcone młodemu gitarzyście mocno dotknęły mojego serca.

Najsmutniejsze jest to, że dopiero po wytrzeźwieniu widziałem, jak podle się zachowuję. Wierzcie mi, teraz już wszystko rozumiem. 

Dlaczego uważam, że "Ja, Ozzy" jest jedną z najlepszych biografii? Otóż dlatego, że na siłę nie zostały upchnięte w niej daty i suche fakty. Wydarzenia zostały przedstawione tak, że czytelnik ma wrażenie bycia w tamtym miejscu i w tamtym czasie. Styl jest fenomenalny, jego prostota pasuje do tematyki, a równowaga w emocjach zostaje zachowana - idealnie dryfuje się pomiędzy złymi i dobrymi wydarzeniami. Nie bez znaczenia ma tutaj dystans Ozzy'ego do samego siebie i otaczającego go świata. Ponadto, tekst urozmaicony został fotografiami, które dopełniają opisy.

No więc pewnego dnia wyszedłem z próby i już nie wróciłem. 

Książkę gorąco polecam nie tylko miłośnikom muzyki i fanom Black Sabbath oraz samego Ozzy'ego Osbourne'a. To kawał dobrze napisanej biografii, więc warto do niej zajrzeć, nawet jeśli nie lubi się mocniejszych brzmień. Ja często do niej zerkam, kiedy mam zły humor - wystarczy otworzyć książkę na dowolnej stronie i już mimowolnie się śmieję.

- Wie pan co? - mówię. - Jeśli mogę coś zrobić dla kościoła, cokolwiek, proszę mi dać znać, dobrze?
- O, to bardzo miłe z pańskiej strony. Nie gra pan przypadkiem na organach?
- E... nie. 
- Ale gra pan w jakimś popowym zespole, prawda?
- Tak, gram. 
- Mogę wiedzieć, jak się nazywacie?
- Black Sabbath. 
- A. - Pastor przez chwilę marszczy czoło, potem patrzy na mnie i mówi: - Trochę dziwna nazwa, nie uważa pan?

Przeczytane: 26.07.2014
Ocena: 10/10


11/14/2017

11/14/2017

Nowości na stosie

Nowości na stosie
Kiedy ostatnim razem siadałam do wpisu o nowościach na stosie, byłam na siebie wściekła ze względu na brak regularności tych postów - nie mogłam się doliczyć, ile książek przybyło mi na półkę od wcześniejszego postu. Obiecałam sobie, że następnym razem nie będę taka głupia, a wpisy o takiej tematyce znów będę publikować w miarę na bieżąco, kiedy już przybędzie do mnie wystarczająco dużo książek. Problem z tym, że cały czas wydawało mi się, że na stos doszło mi może pięć książek, podczas gdy tak naprawdę pojawiło się ich dużo, dużo więcej. Kolejny raz przez długi okres czasu nie robiłam takiego wpisu i kolejny raz nie potrafiłam doliczyć się, ile taka naprawdę książek zamówiłam i jakie są to tytuły. Teraz naprawdę obiecuję poprawę - maksymalnie dwa zamówienia i od razu tworzę "nowości na stosie". Już odpokutowałam za swoje winy, siedząc w mailach i próbując złożyć w całość ich zawartość wraz ze stosami książek na mojej komodzie. 

Na Allegro udało mi się (cudem) upolować drugi tom mojej nowej ulubionej trylogii - "Nigdy nie ocieraj łez bez rękawiczek. Choroba". Książka już przeczytana, recenzja będzie się pisać, ale recenzja pierwszego tomu dostępna jest tutaj. Jeśli ktoś planuje przeczytać tę serię, proponuję od razu zaopatrzyć się we wszystkie tomy. Osobno łatwo można dostać pierwszą i trzecią część, ale upolowanie drugiej graniczy z cudem. Zdecydowanie bardziej dostępny jest cały pakiet. Wiem, że to zależy od gustów, ale pierwsza część jest tak niezwykła, że od razu chce się sięgnąć po kolejny tom. Ja żałowałam, że nie zdobyłam od razu wszystkich tomów. Pod tą książką jest zamówienie z Arosa. Nie mogłam się nie skusić na "O kotach" Bukowskiego, kiedy tylko zobaczyłam, że książka wychodzi. Recenzje możecie przeczytać tutaj. "Miasto zagubionych dusz" też już przeczytałam, ale recenzji nie napisałam i nie napiszę. Na podstawie stosu znajduje się jeszcze "Krzyk w niebiosa" pani Rice, co udało mi się odkupić od pewnej recenzentki książkowej. 

Drugi stosik to moje łowy z Targów Książki w Krakowie. Mówiłam, że zapewne nie uda mi się nic kupić, bo bardziej będzie się opłacać przez Internet, no ale... Grunt, że udało mi się jakoś wrócić do domu, bez kupowania drugiej walizki, chociaż zapakowanie się w jedną okazało się nie lada wyzwaniem. Na stoisku wydawnictwa zakupiłam książkę "Człowiek w przystępnej cenie", którą miałam w planach od momentu premiery. Dodatkowo skusiłam się na "Polak sprzeda zmysły" i "Foucault w Warszawie". W końcu zaopatrzyłam się w książki z serii "Z różą wiatrów" - jak dotąd na blogu pojawiły się recenzje "Człowiek do wynajęcia" i "Zew natury", choć na półce mam jeszcze inne tytuły. Do kolekcji dołączyły dwie książki, które miałam w planach - "Gdzie sobota jest niedzielą" i "Na haju do raju" - a oprócz nich "Urodziny dyktatora", które przekonały mnie do siebie fińskim autorem (no i ceną). Z Finlandii jest też Mika Waltari, którego twórczość już odrobinę znam, ale z przyjemnością przeczytam "Czarnego anioła". Na koniec z Targów przywiozłam jeszcze "Gitary. Ilustrowany katalog prezentujący ponad 200 najważniejszych marek i modeli gitar", czyli coś idealnego dla mnie.

Kolejny stos to zbiór kilku zamówień z Nieprzeczytane.pl - mojej ulubionej ostatnio księgarni internetowej. Wśród niedawno zakupionych książek musiała znaleźć się Tove Jansson - tym razem padło na "Wiadomość". W końcu zamówiłam też "Dwór cierni i róż", który wszyscy tak zachwalają. Cóż, przejrzałam tylko póki co i nie widzę jeszcze powodów do zachwytu. Powody do zachwytu znalazłam jednak w "Mieście szkła" i "Mieście upadłych aniołów" - liczę również na zachwyt w przypadku finałowego "Miasta niebiańskiego ognia". W zamówieniu znalazła się też ostatnia część wspomnianej wcześniej trylogii - "Nigdy nie ocieraj łez bez rękawiczek. Śmierć". Przeczytałam już "Ostatnią arię Mozarta" (recenzja na blogu pojawi się niebawem) oraz "Fińskie dzieci uczą się najlepiej" (recenzja tutaj), a "Titanic. Pamiętna noc" już czeka w kolejce na przeczytanie.

Ostatnie i najnowsze zamówienie to "Impuls" Tomasza Duszyńskiego. Książkę już zaczęłam, ale jest za wcześnie, abym mogła wydać jakiś pozytywny lub negatywny osąd. Spodziewam się jednak pozytywnego odbioru tejże pozycji - uwielbiam patrzenie na historię w sposób "co by było, gdyby...?" i alternatywne biegi wydarzeń historycznych, o czym mogliście się już na blogu przekonać (chociażby w przypadku recenzji książki "On wrócił" oraz jej ekranizacji). Książką jestem też niesamowicie podekscytowana z innego powodu - to moje pierwsze zamówienie z portalu CzytamPierwszy.pl i coś mi mówi, że nie ostatnie.  Póki co dopiero wyrabiam sobie opinię, ale ogólnie już jestem na tak.

Słowem podsumowania - tak, całkiem sporo tych nowości. Ponad 20. Dokładnie 22. Sama nie spodziewałam się aż tylu. Jeśli ktoś jest zainteresowany innym wpisem tego typu, odsyłam do ostatnich nowości na stosie, które na blogu pojawiły się dawno, dawno, dawno temu, czyli na koniec sierpnia.


11/11/2017

11/11/2017

Hanna Łącka "Zamach na heroinę"

Hanna Łącka "Zamach na heroinę"
Wypierasz z pamięci wszystko, co nie pasuje do Twoich wyobrażeń. Bo Ty posiadasz tylko jedyną miłość. Heroinę. 

Kiedy w oczy rzuciła mi się książka "Zamach na heroinę" Hanny Łąckiej, wiedziałam już, że jako studentka psychologii nie mogę odpuścić sobie tej lektury. Wbrew pozorom, niewiele jest polskich tytułów traktujących o narkomanii, więc z chęcią zamówiłam ten. Wydawało mi się, że będzie dobrą pozycją, dla mnie drugą tego typu po przeczytanej kilka lat temu "My, dzieci z Dworca Zoo". 

"Zapach na heroinę" miał być obrazem narkomanii we współczesnej Polsce - od momentu pierwszego sięgnięcia po środki odurzające, poprzez wpadanie w wir uzależnienia i wypadania z realiów życia, aż po możliwe drogi leczenia i wychodzenia z nałogu. Historia, oczywiście prawdziwa, miała być opowiedziana z dwóch perspektyw - uzależnionego syna i matki, walczącej o swoje dziecko.

Przede wszystkim otrzymaliśmy relację trzech osób - do wspomnianego grona dołączyła również babcia i jej pamiętnikowa forma opowieści, opatrzona datami. To zdecydowanie zaważyło na autentyczności - wątpię, aby kobieta tak dokładne pamiętała daty, kiedy i co się działo. Jej notatki były też na tyle krótkie, że gdyby znalazły się na końcu książki, nie wniosłyby do całości zupełnie żadnej treści - tak były jedynie okrojoną formą wprowadzenia.

Z kolei naprzemienne relacji matki i syna... Nie, to też nie było sensowne. Wyglądało to tak, jakby zostawiali dla siebie liściki na lodówce i odpisywali na nie, wylewając w słowach żale i naprzemiennie zrzucając na siebie winę. Chociaż wydawca zapewniał, że bohaterowie analizują sytuację na chłodno i z dystansem, to obu tych rzeczy po prostu nie ma. Czuć wiszącą nienawiść i konflikt. Sytuacja wcale nie jest rozwiązana, więc jak można mówić, że jej uczestniczy patrząc na nią z dystansem? Na koniec książki wciąż znajdują się w epicentrum problemu.

Zamiast dystansu otrzymujemy emocje, które są jedyną dobrą stroną książki. Emocje kipią i wylewają się ze stron - głównie te negatywne, ale prawdziwe. Napięcie sprawiało, że miałam ochotę sprawdzić, jak daleko potrafi lecieć książka. Jednak moje napięcie było spowodowane nie tyle emocjami bohaterów, co tym, jak się zachowują i jaki stek bzdur na temat mechanizmów uzależnień oraz możliwości uzyskania pomocy psychologicznej przepchnęli w tej niewielkiej lekturze. Zaledwie 150 stron, a ja zaznaczyłam ogromną liczbę absurdalnych i nieprawdziwych informacji - i to tylko zalążek, bo szybko doszłam do wniosku, że mój zabieg nie ma zupełnie żadnego sensu.

Książka nie pokazuje też realiów życia narkomanów. O tym jest bardzo, bardzo mało - nie wspominając już o samym doprowadzeniu do uzależnienia. Tylko konflikt w relacji matki i syna, nic więcej. Gdzieś pomiędzy jadem pojawia się garstka informacji i to wszystko. O drogach leczenia nałogu opisano niewiele prawdy, a jeśli już, to tylko częściową. Przykład? Zostało wprost napisane, że terapia, na którą oczekuje się kilka lat, okazuje się czystą fikcją, ale nie zostało doprecyzowane, dlaczego tak jest - a to dlatego, że nasz cudowny system nie pozwala psychologom na sensowną pracę (nie chodzi tylko o warunki pracy, ale przede wszystkim o nałożone znikome ilości godzin, podczas których nie ma nawet możliwości rozpoczęcia pracy z pacjentem), a nie dlatego, że nie chcą pracować.

Polecam? Nie. Nie polecam. Tego nie powinno się czytać, jeśli nie ma się odpowiedniej wiedzy psychologicznej - wówczas czytelnik tylko dostaje potwierdzenie większości mitów oraz karmiony jest innymi bzdurami, połączonymi z wzajemnym wylewaniem żali. Polecam za to studentom psychologii - zdecydowanie poczujecie się, jakby bohaterowie znaleźli się w waszym gabinecie. Ja miałam ochotę znaleźć się w jednym pomieszczeniu z matką i synem, żeby nie tyle być mediatorem i wysłać ich na prawdziwą terapię do dobrego specjalisty, co mocno nimi potrząsnąć.

Najpierw muszę zaufać sam sobie. Potem pomyślę o czymś więcej.

Przeczytane: 25.08.2017
Ocena: 3/10



11/08/2017

11/08/2017

Alexandra Salmela "27, czyli śmierć tworzy artystę"

Alexandra Salmela "27, czyli śmierć tworzy artystę"
Dzisiaj kończę dwadzieścia osiem lat. 
Żyję. 
Kurwa mać. 

Książkę "27, czyli śmierć tworzy artystę" chciałam przeczytać, odkąd rzuciła mi się w oczy wśród literatury fińskiej. Jak więc mogłabym sobie odmówić przyjemności i nie sięgnąć po ten tytuł, skoro zahaczał on o jeszcze dwa interesujące dla mnie obszary - artyzm i śmierć?

Kurwa, chętnie sprzedałabym duszę, gdyby znalazł się ktoś, kto zechciałby ją kupić. Wystawiłam ją za półdarmo i została odrzucona. Zbrukali ją, rzucili na brudną ziemię, opluli i ponieśli na stos... To jest prześladowanie czarownic!

Na ponad 360 stronach miała zostać opowiedziana historia dwudziestosiedmioletniej Angie, próbującej ze swojego nędznego życia zrobić coś. Nie ma jeszcze pomysłu, co tym czymś mogłoby być, niemniej wie, że musi to być rzecz ogromnej wagi. Musi spłodzić epokowe dzieło, które zapisze ją na kartach dziejów ludzkości. Wertuje historie wielkich artystów, spostrzegając, że tworzyli oni swoje kultowe dzieło bardzo młodo i umierali w wieku 28 lat. Czas więc tyka, bo dziewczynie właśnie wybił 27 rok życia. Podejmuje w końcu decyzję, że jedyne, co potrafi, to pisanie, więc jej twórczym dzieckiem stanie się książka.

Czuję się prawie równie do dupy jak świat.
Gdybym miała powiedzieć, co jest plusem (jedynym!) tej pozycji to wielopłaszczyznowość. Wydarzenia, które mają miejsce, pokazywanie są z kilku perspektyw - nawet z perspektyw rzeczy martwych, czyli samochodu i dziecięcej maskotki. Niemniej, przez kilkadziesiąt stron nie było wiadomo, o co w ogóle w tym chodzi i co łączy różne punkty widzenia. Nie można również nie odnieść wrażenia, że autorka po prostu przesadziła i owa wymyślność była zbyteczna.

Dlaczego w życiu tak musi być, że gdy jedna rzecz jest do dupy, to cała reszta też musi opływać gównem? 

Kreacja bohaterów jest dobra, a przez wielowątkowość nie ma się wrażenia papierowości postaci. To jednak nie znaczy, że da się tę książkę czytać, bo przez irytujących bohaterów jest to niemalże niemożliwe. Już od samego początku można się spodziewać, że Angie będzie kpiną w stronę artystów bez zdolności, a więc będzie osobą niezwykle denerwującą, ale to, co zadziało się na stronach książki, było zdecydowanie przesadą. Sądziłam, że autorka pokieruje w jakiś sposób dziewczyną, aby jej historia miała jakikolwiek sens, ale... Nie ma co liczyć na dojrzałość.


Czytam tekst jeszcze raz. Nadal jestem z niego zadowolona. Im więcej przeciwności losu, tym lepiej piszę. 

Historia wlecze się i wlecze, a zanim Angie siada po swojej książki - czyli my znajdujemy się w punkcie, który wydawca przedstawił w opisie - dobijamy do połowy. Co było wcześniej? Nic. Co było później? Też nic. Nic ciekawego. Jesteśmy nawet zmuszani do czytania jakże artystycznych wypocin głównej bohaterki. Rozumiem, że był to zabieg celowy, ale jej autorskie opowiadanka można było choćby odrobinę skrócić, aby oszczędzić bólu czytelnikowi.

Rąbię drzewo, żebym nie musiała rąbać ludzi. 

Byłam też szalenie ciekawa fińskości w tejże lekturze. Autorka - Alexandra Salmela nie jest Finką. To Słowaczka, pisząca po fińsku, a umiejętność posługiwania się tym językiem zdobyła podczas studiów w Pradze. Do kultury tego nordyckiego kraju przybliża ją też fakt, że w nim po prostu mieszka. Niemniej, w książce jest niewiele prawdziwej fińskości. Finlandia, owszem, jest przedstawiona dość realistycznie, lecz fińskiego ducha tam zdecydowanie nie ma. Jest za to spora dawka cynizmu, ironii, sarkazmu i realizmu, ale wciąż za mało, aby warto było sięgnąć po tę książkę.

Wiem, oczywiście, że życie to czcza bieganina, a człowiek jest bezmyślną kupą ekskrementów, ale nie zamierzam zapaść się w tym negatywnym nastawieniu bez odrobiny stylu. 

Mam wrażenie, że autorka tak samo jak bohaterka próbowała na siłę stworzyć "coś" i wbić się do literatury fińskiej, która jest na tyle niszowa, że byle co rzuca się w oczy (kto wie, może właśnie dlatego pani Salmela wybrała język fiński jako język swojej książki - inaczej nikt nie zwróciłby uwagi na te wypociny). Jestem zaskoczona, że "27, czyli śmieć tworzy artystę" jest książką obdarzoną nagrodami, bo zwyczajnie na to nie zasługuje. Jakże ambitne filozofowanie sięga dna, z którego książki nie jest w stanie wyciągnąć  kilka uszczypliwych komentarzy.

Poza sobą nie mam niczego do stracenia. 
I wyjątkowo mi z tym dobrze. 
Jestem wolna. 

Przeczytane: 12.10.2017
Ocena: 2/10



11/03/2017

11/03/2017

Podsumowanie października

Podsumowanie października
Ależ to był dobry miesiąc! Albo raczej pół miesiąca - to właśnie przez pierwszą połowę października pochłonęłam taką, a nie inną liczbę książek, a później po prostu nie czułam już chęci. Tak to już bywa. Co zatem udało mi się odłożyć na półkę?

W październiku przeczytałam 7 książek, które dały stron około 2200 stron. Zaczęłam od "Fanny Hill. Wspomnienia kurtyzany", o czym możecie przeczytać tutaj. Zaraz za nią w kilka chwil przeczytałam "Fińskie dzieci uczą się najlepiej" i odrobinę się zawiodłam (recenzja tutaj). Równie szybko przeczytałam nowość wydawniczą "O kotach" Bukowskiego. Bukowski, jak Bukowski, wiadomo - kocham, pomimo gorszej publikacji (recenzja tutaj). Błyskawicznie przeczytałam także dwa tomy Darów anioła - "Miasto udałych aniołów" i "Miasto zaginionych dusz" - na pewno obu tych książek nie zrecenzuję, co najwyżej pomyślę o kilku słowach na temat całej serii. Pozwoliłam sobie także na kolejny tom niezwykłej trylogii "Nigdy nie ocieraj łez bez rękawiczek" i udało mi się w końcu dobrnąć do ostatniej strony "27, czyli śmierć tworzy artystę".

Na blogu pojawiło się zaledwie 6 postówpodsumowanie września, 4 recenzje (oprócz wspomnianych powyżej także recenzja pierwszego tomu "Nigdy nie ocieraj łez bez rękawiczek") i wpis dotyczący Krakowskich Targów Książki.

Zastanawiam się, ile przeczytałabym w tym miesiącu, gdybym czytała przez cały czas, a nie tylko przez dwa tygodnie. No i gdybym nie odwiedziła Targów Książki w Krakowie, po których po raz pierwszy w życiu na widok książek robiło mi się niedobrze. Niemożliwe? A jednak. Do teraz nie mogę zmusić się do czytania. Ups. Ale mam nadzieję, że nadrabiacie za mnie.



10/31/2017

10/31/2017

Międzynarodowe Targi Książki w Krakowie - czy warto na nie jechać?

Międzynarodowe Targi Książki w Krakowie - czy warto na nie jechać?
Przeglądając blogi recenzenckie, ma się w wrażenie, że Targi Książki to wielkie święto, którego nie można ominąć. Rokrocznie trafiając na relacje z wydarzenia, zastanawiałam się, co też ludzie w tym widzą. W tym roku postanowiłam to sprawdzić i sama zmierzyłam się z Międzynarodowymi Targami Książki.

Targi trwały od czwartku do niedzieli, ale ja trafiłam na nie dopiero w sobotę, co wcale nie okazało się dobrym pomysłem. Ludzi było za dużo, zdecydowanie za dużo. Ktoś wspomniał, że w piątek rzekomo było lepiej... Prawdę mówiąc, przeglądając piątkowe zdjęcia, wcale odniosłam takiego wrażenia. Nie mam jednak wątpliwości, że organizatorzy zawiedli na całej linii.

Dojście na teren EXPO w Krakowie kiepskie. Parking przed to jakaś katastrofa. Kolejka do budynku tak duża, że zastanawiałam się, czy Polacy naprawdę nie czytają. Sądziłam, że w środku już będzie tylko lepiej... No i się przeliczyłam. Kolejka do szatni (którą obsługiwała jedna pani w asyście nieuprzejmego ochroniarza) mieszała się z kolejką do jednej z sal, a ludzie wychodzący z wchodzącymi - to wszystko w jednym korytarzu, gdzie było też wejście na salę z wydawnictwami.

Po odstaniu swojego, w końcu udało mi się tam dostać. I tutaj też ścisk. Wystawców pełno, a między nimi niewiele odstępu. Swoistymi wąskimi korytarzami szli ludzie w obie strony, a także stali w kolejkach po obu stronach, do dwóch różnych stoisk. Pozdrawiam osobę, która to planowała - nawet w Ikei jest kierunek zwiedzania. Dodać do tego taki gwar, że nie było słychać ludzi mówiących przez mikrofon i mamy prawdziwą rozpierduchę organizacyjną.

Przejdźmy do sedna - program. Jakże ciekawy. Z wszystkich wydarzeń spodobało mi się niewiele, na które nie miałam już ochoty po przeprawie przez wejście. Część planu była codziennie taka sama, a część wykładów była tak oczywista, że szkoda czasu. Podobnie szkoda było mi czasu na stanie w kilometrowych kolejkach po autograf - to śmieszne, że osoby, które dmuchają i chuchają na swoje książki, zaraz podają je facetowi, który coś w nich nagryzmoli. Hmmm, czy tylko ja wyczuwam w tym sprzeczność?

Wreszcie atrakcyjność stosik. Serio? Chyba jednak wolę zamówić co nieco przez Internet, lepiej na tym wychodząc. Szczególnie, jeśli wziąć pod uwagę możliwość dojrzenia jakiejś interesującej książki w tym ścisku oraz ogromne kolejki. Widząc niektóre kolejki, tylko chwytałam się za głowę, że komukolwiek chce się w nich stać. No i dobór autorów... Niektórzy z nich nigdy nie powinni wydawać książek, a mieli zaszczytne miejsca na stoiskach pewnych wydawnictw.

Czy warto? Ja mówię nie. Jeśli ktoś lubi sporty kontaktowe, proszę bardzo. Jeśli ktoś lubi tanio i nieinternetowo zaopatrywać się w książki, też proszę bardzo. Ja nabyłam osiem książek i nie potrafiłam z nimi lawirować wśród tłumu.Tyle z targów. Wolę komfortowe zakupy online.



10/16/2017

10/16/2017

Jonas Gardell "Nigdy nie ocieraj łez bez rękawiczek. Miłość"

Jonas Gardell "Nigdy nie ocieraj łez bez rękawiczek. Miłość"
Idą dalej. Za ręce. Pada śnieg.Nie wiedzą, gdzie idą, dokąd zmierzają. 
Teraz jednak nie ma to żadnego znaczenia. 
Bo każdy krok w dowolnym kierunku jest pierwszym krokiem w nowym kierunku. 
A na miasto sypie śnieg. 

Kiedy moje oczy pierwszy raz spostrzegły tytuł „Nigdy nie ocieraj łez bez rękawiczek”, byłam zaczarowana jego sensorycznością. Tytuł był obietnicą czytelniczej przygody, która dostarcza odbiorcy mnóstwo emocji, dlatego od tamtej chwili marzyłam, aby rozpocząć trylogię Jonasa Gardella. Nie bałam się, że mogłabym się zawieść. Nie miałam przeczucia. Wiedziałam.

Rasmus jest jedną z tych osób, które muszą zaczynać wszystko od początku, narysować grubą linię i zacząć od nowa. Pozwolić, by to, co było, zniknęło we mgle, przestało istnieć.

Autor trylogii jest homoseksualistą i takiej tematyki dotyczy książka. Przenosimy się do świata, w którym Gardell dorastał – Szwecja, lata 80.- ale sam nie jest bohaterem utworu. Chociaż opis wskazuje na to, że główną tematyką będzie ADIS wśród gejów, dostajemy przepiękną historię (nie)miłosną. Jej inność nie polega homoseksualizmie, ale na potędze uczuć i cudownym sposobie ich przedstawienia.

Upadek i objęcia. 
Są tym samym. 

Książka jest niesamowita, bo przez większość stron błądzi się w niej po omacku. Brak wiedzy czytelnika nie wywołuje w nim frustracji, a zaintrygowanie, niecierpliwość i chęć poskładania rąbków historii w spójną całość. Niepokój narasta przez sceny zbliżającej się śmierci, choć czytelnik nie wie, kto umiera. W tym samym czasie nie wie nawet, czy losy dwójki bohaterów się spotkają - w tej historii to nie jest oczywiste - a już prognozuje śmierć jednego z nich. No bo kogo innego? Bezimienność niektórych fragmentów sprawia, że można dostać kręćka i choć można spodziewać się dwójki bohaterów, zaraz okazuje się, że poznane fragmenty dotyczą też innych postaci. Nie, tu nie ma dwóch wątków, tutaj jest ich całe mnóstwo. Dodatkowo przeszłość, teraźniejszość i przyszłość mieszają się ze sobą.

Miłość i nadzór. 
Tych dwóch pojęć nie da się rozdzielić. 

Wprowadzone są również fragmenty pozbawione uczuć, dotyczące spraw społecznych i politycznych, a często także medycznych. I bez tych wstawek autor świetnie oddał klimat ówczesnej Szwecji oraz nastroje wśród grupy homoseksualistów. Opisywane wydarzenia widzi się przed oczami, a książkę wspomina się jako własne przeżycie - wyraźne i pełne zmysłów. Zamykam oczy i czuję się, jak bohater, którzy szybkim krokiem przecina mroźne powietrze zimowego Sztokholmu. Czuję jego napięcie, widzę budynki, które mija, słyszę jego niespokojny oddech jako swój. 

Nie trzeba rozumieć, by bezgranicznie kochać. 

Chociaż tom rozpoczynający trylogię zatytułowany jest "Miłość", ja tej części nie rozpatrywałabym w kategoriach miłości i nie nadałabym jej miana love story. Dlaczego? Otóż dlatego, że dotyczy ona poszukiwania i błądzenia w odmętach choroby - niechoroby, normalności - nienormalności, innymi słowy w odmętach określania siebie osobą homoseksualną w tamtych czasach i jako kogoś w ogóle. Autor robi to czule, wrażliwie w zderzeniu z brutalną rzeczywistością ówczesnego świata. Słowa są wymuskane i wysublimowane, dlatego jest to bardziej powieść o zmysłach, nie o miłości. Jest przy tym tak wyraźna, nieulotna, że niemożliwością byłoby nienakręcenie ekranizacji.

Być może nie da się być czymś innym niż błędnym ognikiem - zapalić się, płonąć krótką chwilę i zniknąć.  

Dryfowanie między wątkami nie wprowadza chaosu, choć czytelnik często nie ma pojęcia, kogo dotyczy dany fragment. Wszystko się później tak klaruje, że nie ma wątpliwości, kogo dotyczyły poszczególne rozdziały. Bohaterowie są wyraźni i całkowicie od siebie odmienni, co świetnie obrazuje społeczeństwo homoseksualne jako normalne, a nie specyficzne i odrzucające. Każdy z nich jest inny, bo są częścią świata, w którym każdy - homoseksualny lub nie - jest odmienny. Mamy bohaterów skrytych i przesadnie otwartych - może nawet jeden z nich jest odrobinę stereotypowy przez swoją ekscentryczność, ale przecież każdy z nas zna kogoś do bólu stereotypowego. Ów energiczny i charakterystyczny młodzieniec jest ożywczą kroplą, która obrazuje, jak zazwyczaj społeczeństwo postrzega gejów.

Jest oczywiste, że można tęsknić za czymś, czego się nigdy nie miało, za kimś, kogo się nie spotkało, lub za czymś, czego się nigdy nie poznało. 
Możesz tęsknić za własnym życiem, widząc, że przemknęło obok ciebie. 

Nietrudno wspomnieć choć słowa o okładce. Lustrzana, srebrzysta i ciemna. Niewyraźne postaci w uścisku są trudne do dostrzeżenia, chociaż hipnotyzują czułością. Są widoczni, migocząc lustrzanym srebrem, kiedy porusza się książką pod słońce, odbijając jego promienie. Po zadrapaniach, powstałych w wyniku użytkowania, powstają klimatyczne i jakże pasujące do charakteru powieści, srebrne kreski. Zaczęłam się nawet zastanawiać, czy one nie zostały naniesione fabrycznie, ale nie.

W dzieciństwie Benjamin mógł godzinami siedzieć i z drżeniem chłonąć wszystkie szczegóły. Krzyczący ludzie, którzy błagają o życie (za późno) albo próbują uciec, zbiec (na darmo).

Emocje i uczucia. Różne postawy wobec siebie, społeczeństwa i innych homoseksualistów. Ból, zdziwienie, poczucie odmienności, lęk, tęsknota, obawa, otwartość, skrytość, niewinność, pragnienie miłości, spełnienie, odizolowanie, pożądanie. Fizyczność i psychiczność. Ta książka jest nośnikiem tego wszystkiego. Ot, niehomoseksualna historia miłości homoseksualistów. Historia o zmysłach i miłości, obojętnej na płeć.

Długo trzeba było być w drodze, żeby trafić do domu. 

Mam nadzieję, że innych również zaintryguje ten tytuł i poszukają oni jego wytłumaczenia w książce - a za jego wyjaśnieniem kryje się inna, przepiękna historia pewnej młodej kobiety. Tym razem nie polecam. Tym razem pragnę, aby ktoś poczuł tę książkę i zapałał do niej żarem zmysłów.

Odważyć się zaufać. Jak to zrobić?
Jak odwilż po zimie, która trwała wieczność. Jak pierwszy ciepły dzień kiedy niemal się nie wierzy, że to prawda, że nareszcie przyszedł. 
Chcę w moim życiu móc kochać kogoś, kto pokocha mnie, 
Niepojęte, niesłychane żądanie miłości. 

Przeczytane: 10.09.2017
Ocena: 10/10


Copyright © Satukirja , Blogger